جرالدین ....

 در آن شبهای دوربس قصه ها با تو گفتم اما قصه ی خود را هرگز نگفتم .

داستان آن دلقک گرسنه ای که در پست ترین محلات لندن آواز میخواند و میرقصید و صدقه جمع میکرد

من طعمع گرسنگی را چشیده ام .

 من درد بیخانمانی را کشیده ام

 و از اینها بیشتر من رنج حقارت آن دلقک دوره گرد را که اقیانوسی از غرور در دلش موج میزد

اما سکه ی صدقه رهگذر خود خواهی آنرا میخشکاند احساس کرده ام

 با این همه زنده ام و از زندگان پیش از آن که بمیرند نباید حرفی زد

 داستان من به کار تو نمیاید.

 از تو حرف بزنم بدنبال نام تو نام من است . چاپلین

 با همین نام چهل سال بیشتر مردم روی زمین را خنداندم و بیشتر از آنچه آنان خندیدند خود گریستم.

ژرالدین! در دنیایی که تو زندگی میکنی تنها رقص و موسیقی

این را میدانم بروی صحنه جز تکه ای از حریر نازک چیزی بدن تورا نمیپوشاند

بخاطر هنر میتوان لخت و عریان روی صحنه رفت و پوشیده تر و باکره تر بازگشت

اما هیچ چیز و هیچ کس دیگر در این جهان نیست که شایسته آن باشد که دختری ناخن پایش را بخاطر او عریان کند.

برهنگی بیماری عصر ماست 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: